… είναι και το βαθύτερο νόημα της παρούσας, αισθητικής πρότασης του ζωγράφου Θωμά Τουρναβίτη.
Neopontus
Πόντος θα πει θάλασσα. Μεγάλη θάλασσα. Η, λεγόμενη, και Μαύρη Θάλασσα. Ή ως ευφημισμός, Εύξεινος Πόντος… Πόντος επίσης ονομάζεται η περιοχή βορειοανατολικά της Μικράς Ασίας που απλώνεται από την Σινώπη και την Απάμεια ή την Αμάσεια ως την Κερασούντα, την Τραπεζούντα, και το Μπατούμ. Και από τα όρη του Πόντου ως τον Καύκασο. Πόντος, η μυθική περιοχή την οποία θαλασσοδέρνει χωρίς σταματημό η αρχέγονη θάλασσα – κοιτίδα των Ελλήνων. Πόντος. Δύσκολοι τόποι, δύσκολοι, απροσκύνητοι άνθρωποι. Αλλά κι ένας πολιτισμός που συνεχίζεται. Καλύτερα, που δεν σταμάτησε ποτέ να ξεδιπλώνει την ιδιαιτερότητα του. Αυτό νομίζω πως είναι και το βαθύτερο νόημα της παρούσας, αισθητικής πρότασης του ζωγράφου Θωμά Τουρναβίτη.
Υπάρχει, όντως, ποντιακός πολιτισμός σήμερα; Και μάλιστα μακριά από φολκλόρ γραφικότητες και cliché ευκολίες; Ο Τουρναβίτης απαντά ευθέως, επιμένοντας με στεντόρεια την φωνή : Ναι! Απόδειξη, τα παρουσιαζόμενα έργα τα οποία συνεχίζουν την κατακτημένη φόρμα του ζωγράφου αλλά και οικοδομούν ένα σύγχρονο «ποντιακό» σύμπαν, με χρώματα άλλοτε επιθετικά κι άλλοτε τρυφερά και διάφανα, με γραφές έντονα κινητικές – θα έλεγα, χορευτικές – και με φιγούρες γεμάτες από αισιόδοξη ενέργεια και χιούμορ που ήρθαν από πολύ μακριά για να χορέψουν εδώ μπροστά σας έναν πυρρίχιο. Εικόνες εμπειρίας αλλά και μνήμης. Συνειδητές αλλά και υποσυνείδητες. Μισοσβησμένες από την μνήμη σαν τις αγιογραφίες του Αγίου Ευγενίου Τραπεζούντος. Κι επειδή όσο περισσότερο ιστορούμε δηλαδή όσο περισσότερο εξεικονίζουμε τον κόσμο τόσο ο κόσμος γίνεται όλο και πιο προσιτός, πιο ανθρώπινος.
Ο Θωμάς Τουρναβίτης προτείνει απόψε έναν «ποντιακό εξπρεσιονισμό» και επιχειρηματολογεί πολύ πειστικά σχετικά. Συνδυάζοντας την αίσθηση του δράματος με την αισθητική της ελπίδας.
9/2/2019
Μάνος Στεφανίδης
Τα εγκαίνια της σειράς θα πραγματοποιηθούν τη Παρασκευή 19:00 29 Μαρτίου 2019 στο χώρο τέχνης Μελάνυθρος (Ζάππα 4 Καλιμάρμαρο, Αθήνα)
Pontos means sea. Great sea. The so-called Black Sea. Or as euphemism, the Welcoming… Pontus is also called the northeast region of Asia Minor stretching from Sinope and Apamea or Amasya to Kerasunda, Trebizond, and Batum. And from the mountains of Pontus to Caucasus. Pontos, the mythical region that the sea is crumbling continuous, the primordial sea – the cradle of Greeks. Pontus. Difficult places, difficult people. But also a culture that continues. That never ceased to unfold its peculiarity. This is also the deepest meaning of the present aesthetic proposition by painter Thomas Tournavitis. Is there, indeed, Pontic culture today? And far from folklore graphics and cliché facilities? Tournavitis responds directly, persistently insisting: Yes! Proof, the exhibited works which continue his characteristic form but also build a modern “pontian” universe, with colors sometimes aggressive and sometimes tender and transparent, with scriptures strongly motional – dancing – and with figures full of optimistic energy and humor they came from far away to participate in a war dance here in front of you. Images of both experience and memory. Conscious but also subconscious. Misled from memory like the hagiographies of Saint Eugene of Trebizond. And because the more we narrate, the more we portray the world, the more it becomes accessible and more human. Thomas Tournavitis proposes a “pontian expressionism” and argues very convincingly about it, combining the sense of drama with the aesthetics of hope. Manos Stefanidis
