“Μη κυνηγάς τη μορφή και ξεχνάς την ουσία.
Μη κυνηγάς το άγγιγμα και ξεχνάς το μοτίβο.”
Μελέτησε, για να πέφτεις “καλύτερα”…
Aύθραυστος προσανατολισμός στη καρδιά του μερκαντιλισμού.
Η φύση δεν σχεδίασε “τη” Κοινοβουλευτική Δημοκρατία να σε “πιάνει” όταν πέφτεις.
Η φύση “τη” σχεδίασε να επιλέγει το πολιτικό τηs όργανο, να δοκιμάζει σεναριογραφημένες δομές περιθωριακής συνομάδωσης στον σύγχρονο κόσμο του αστικού συμβιβασμού και κοινωνικού κομφορμισμού.
Αν αναλογιστούμε τα βασικά κίνητρα των πολιτικών φορέων που εμπλέκονται στην άσκηση της εξουσίας στο Κόσμο, μπορούμε εύκολα να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα, ότι οι Ιδέες στο μεταπολεμικό πολιτικό προσκήνιο έχουν σταματήσει να αποτελούν σημαντική παράμετρο της διακυβερνήσεως, φαντάζουν ξεπερασμένα κατάλοιπα, τα οποία χωρίς ενδιασμό θυσιάζονται στον βωμό της αγοράς.
“Eπαγγελματίες” πουλάνε τις πολιτικ ικανότητές τους στην αγορά των εκλογικών συμπαθειών με απώτερο σκοπό να αποσβέσουν την επένδυση που έγινε για την εκλογή τους απο τα “παιδιά” με τη μεγάλη μύτη.
Η παγκοσμιοποίηση αντιπροσωπεύει την αντι-ποικιλομορφία, την υποβάθμιση των χαρακτηριστικών της ταυτότητας, την ισοπέδωση όλων των ιδαίτεροτήτων σε ένα. Η ιδέα του χωνευτηρίου.
Το πρόβλημα είναι ότι κανείς πια δεν “απελπίζεται” με τα δεσμά που μετονομάσαμε στολίδια. Ο post- Έλληνας κάνει απεργία πλυσίματος, φιλοξενεί ένα καθεστώς νέο-μαρξιστικής κομμούνας, μια συνέχεια τoυ 1922-1935. Προσκυνά την ύλη και αρκείται στην ηδονή βλάσθημα.
Η κουλτούρα της ενοχής, της απάθειας και του αυτο-μίσους, συμπληρώνουν τον μαζοχισμό και το εκφυλισμό του πολίτη. Η κληρονομιά της μεγάλης Ιδέας των προγόνων μας θεωρείτο άρρωστη και διώκεται από μια Bank κλίκα χαμηλής νοημοσύνης.
Αυτή η παγκόσμια Bank κλίκα χωρίς ρίζες… Απειλεί, δολοφονεί όποιον-όποια λέει ΟΧΙ .
Aπροκάλυπτα δηλητηριάζεί το παιδί και το αρρωσταίνει επίσημα.
Μετέτρεψε τα δικαστήρια σε όπλο εναντίον του πολίτη.
Η αστυνόμευση γίνεται στο ίντερνετ ενώ οι βιασμοί αναρίθμητοι.
Ο διανοούμενος είναι τρελός.
Ο αρνητής φασίστας, και πάει λέγοντας…
Σε αυτήν την περίπτωση η μεγιστοποίηση του πολιτισμικού μας βάρους είναι η μόνη διαδρομή ευημερίαs.
Ο κώδικας της διαδρομήs είναι μελοποιημένος από προπατορικές παλμώσεις του Σύμπαντος.
O Kαλο-τεχνίτης όταν δεν είναι κομματικό παρατράγουδο, όταν δεν είναι το σαρκικό λάφυρο της έδρας, όταν δεν είναι νοσταλγός του ρυπαρού της ντόπας, θέλει μια επιτάχυνση. ‘Eνα τονισμό του χάους.
Θέλει τη σύγκρουση τη μυθικής κοινότητας του κάλλους να σπρώξει το “ντόμινο”, να καταρρεύσει ολόκληρη η απάτη του μερκαντιλισμού.
Δεν νιώθει την ανάγκη να «σώσει» τον κόσμο αφού ο σύγχρονος κόσμος είναι η μεγαλύτερη τιμωρία.
Θέλει τα λάβαρα του ερωτισμού της Ιδέας ψηλότερα.
………………………………………………………………………………………………………..
𝕿𝖍𝖊 𝕷𝖆𝖘𝖙 𝕭𝖆𝖙𝖙𝖑𝖊
