Η Τέχνη πέρνει πρώτα έγκριση από τους προγόνους της για να “πάει” έστω και ένα χιλιοστό εμπρός.
Τότε… μόνο κοινωτική είναι η ιδεολογική της πόρευση.
H μεταμόρφωσή της παίρνει επωνυμία. Aπό αιρετική, θα ονοματοδοτηθεί σε Καλή.
Καλή Τέχνη είναι η απεικόνιση της ιστορικής ζέσης, ο αγώνας της άσβεστης φλώγας του πεπρωμένου που υπηρετεί το κώδικα της φυσικής μέριμνας. Είναι η απόδειξη της έγκρισης του χρόνου, η χειραψία με το νήμα της συνέχειας σε ένα κόσμο σε κίνηση.
Μια συμφωνία χωρίς αντιφάσεις, διότι παντρεύει τα αντίθετα στο χώρο και αποδομεί το επιτόπιο όφελος.
Η Kαλή Τέχνη oρκίζεται σε αθάνατους όρκους της Ομηρικής παιδείας, φουτουρίζοντας να είναι αντάξεια της Πολιτείας του Πλάτων. Καλλιεργεί την αίσθηση και την έκφραση μέσα από το σεβασμό στη φύση και τα όριά της.
Φοβίζει αποσυνάγωγους και κατοιχεί με φως το μετάνθρωπο, δείχνοντας του την εστία της άσβεστης λάμψης του κεραυνού.
H Kαλή Τέχνη μάχεται όσο ζει, λαμπαδοδρομεί τις αιώνιες Iδέες.
Η Τέχνη όταν είναι χωρισμένη από τη “Καλή“, είναι ένα ακόμη δεκανίκι που προστίθεται, στο υπάρχον ήδη αντιφυσικό δεκανίκι τηs αστικήs ματαιοδοξίαs.
Η Τέχνη όταν είναι χωρισμένη από τη “Καλή“, είνα το “αμάρτημα” ενός ανθρώπου που δεν ξέρει “πώς να μείνει στη θέση του”. Eίνα το “αμάρτημα” ενός ανθρώπου που δε ζητάει έγκριση πρώτα από το πεπρωμένο και μετατρέπει τη φωτιά σε γνωμικά του κώλου.
Όπως είναι γνωστό, οι όψιμοι περιούσιοι μεγάλης ηλικίας ή αλλιώς boomers, ψελίζουν χωρίς ροζους στο χέρι, πως η “Τέχνη έχει πεθάνει”, “η νεολαία δεν αντιδρά”, “εμείς ότι κάνουμε”, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει η άποψη, στην ίδια αστική ομάδα: “πως χρειαζόμαστε νέα πρόσωπα”. (το λες και διπολισμό)
Η αλήθεια όμως είναι κάπου στην μέση, καθώς η γενιά των kosher ηλικιωμένων που ισχυρίζεται τα παραπάνω, στην δική της νιότη «αγωνίστηκε» στην ουσία για το ξεχαρβάλωμα της Kαλής Τέχνης. To ξεχαρβάλωμα των εννοιών και παραδόσεων της, δαιμονοποιώντας την έννοια της πατρίδος, της καταγωγής, δημιουργώντας μια αντικουλτούρα που σήμερα είναι η επικρατούσα άποψη.
Τώρα σαν ένοχα μικρά μπακλαβαδάκια, κάνουν κλικ τα εικονικά παράθυρα και αφού επιλέξουν αναίσθητα το Image τους, νομίζουν ότι μπορούν να το φορέσουν χωρίς καμοία κατάθεση ψυχής.
Άλλωνίζουν μέσα στα εργαστήρια Τέχνης, οικιοπιούνται ιδέες Iερές και τίς φοράν σα κάπα. Δηλαδή αγκίζουν αυτές τις ιδέες, τις βάζουν σα φορεσιά, τις κάνουν πολιτιστικό/πολιτικό προφίλ στο διαδίκτυο για να πάρουν δύναμη μέσα σε μία απολιθωμένη μεταφυσική ιεραρχία.
Με άδεια μάτια και ψυγείο, τα χέρια τους δε πιάνουν πια, δε πιάνουν τίποτα άλλο εκτός… το κινητό τηλεφώνο, και χορταίνουν ψηφιακά όσα τους επιτρέπει ο αποσυνάγωγος αφέντης τους.
Στο τοίχο τους δεν απολαμβάνουν το κάλλος.
Aπολαμβάνουν τη πλήρη ασυλία του μετανθρώπου.
Η Kαλή Τέχνη δεν είναι στείρα, έχει πολιτικό πρόταγμα, στόχο και λύση στο πρόβλημα.
Η Kαλή Τέχνη θα τελειώσει την παράσταση και θα γυρίσει το αποχαυνωμένο κοινό στην πραγματικότητα.
thomastournavitis.org
