Αιρετική Διανόηση
Δεν έχει πλέον να κάνει με πολιτικό καθεστώς, και αρκεί μόνο να εκφράσουμε απλώς μια αδέσμευτη άποψη για να κατηγορηθούμε για «φασισμό».
Ένας όρος που χρησιμοποιείται ως motto από μια ρυπαρή διανοήση αυτοαποκαλούμενη ως πολιτική τάξη. Ενώ κηρύττει την ανεκτικότητα συνάμα καλλιεργεί την πιο άγρια μισαλλοδοξία απέναντι σε αυτούς που διαφωνούν.
Μονοπωλεί τη σκέψη με λογοκρισία μέσα στο πανεπιστήμιο, στην ενημέρωση και στη τέχνη ώστε να δημιουργεί ένα πολιτικό άγχος.
Και έτσι γεννήθηκε η φασιστοφοβία: όχι απλώς ένας όρος, αλλά ένα πραγματικό σύνδρομο.
«Φασιστοφοβία» : Μια μέθοδος που έχει εξαχθεί επιτυχώς σε όλο τον κόσμο.
Η φασιστοφοβία είναι μια παράνοια: δεν είναι το άγχος που σε πλήττει «επειδή ο κόσμος γίνεται όλο και πιο φασιστικός», είναι μια μαζική υστερία που μπερδεύει την πραγματικότητα με το παρελθόν και μετατρέπει τον πολιτικό διάλογο σε συλλογικό παραλήρημα. Η χρήση του όρου Φασίστας ως «μητέρα όλων των κακών» των πολιτικών προσβολών έχει επικρατήσει και τροφοδοτεί αφηγήσεις κάθε άλλο παρά ειρηνικές.
«Ο φασισμός δεν επιστρέφει αλλά σίγουρα ούτε έχει πεθάνει. Για να το συνειδητοποιήσετε, απλώς κάντε μια βόλτα σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο, όπου θα βρείτε όλα τα ράφια γεμάτα τόμους αφιερωμένους στο κίνημα που ίδρυσε ο Μπενίτο Μουσολίνι. Ιστορικοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και μυθιστοριογράφοι: όλοι θέλουν να πουν τη γνώμη τους για αυτό το θέμα. Τα νούμερα είναι εντυπωσιακά. Στον ιστότοπο Ibs (Feltrinelli), ένα από τα πιο σημαντικά διαδικτυακά βιβλιοπωλεία, πληκτρολογώντας «φασισμός» εμφανίζονται 24.899 προϊόντα. Ένα ρεκόρ.
Για να σας δώσω μια ιδέα, μπαίνοντας στον «κομμουνισμό» σταματάτε στα 10.251, λίγο πολύ στο ίδιο επίπεδο με τον «σοσιαλισμό», που φτάνει τα 10.791. Η σύγκριση με τον «φιλελευθερισμό» είναι ανελέητη: μόνο 2.710 τόμοι. Και η «δημοκρατία»; Λοιπόν, με 18.114 προϊόντα είναι αυτό που κάνει την καλύτερη εντύπωση, αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται μακριά από την κορυφή της κατάταξης.
Δεν πρέπει όμως να θεωρηθεί ότι όλα αυτά τα βιβλία για τον φασισμό γράφτηκαν αμέσως μετά τον πόλεμο. Όχι, είναι ένα φαινόμενο που διαρκεί μέχρι σήμερα και μάλιστα τα τελευταία χρόνια φαίνεται να επεκτείνεται κιόλας. Σύμφωνα με στοιχεία που έλαβε το Il Giornale από το Opac της Εθνικής Τραπεζικής Υπηρεσίας, δηλαδή από τον συλλογικό κατάλογο των βιβλιοθηκών της Εθνικής Βιβλιοθήκης, στην Ιταλία μεταξύ 1994 και 2024 εκδόθηκαν 4.769 βιβλία με τη λέξη «φασισμός» στον τίτλο, 2.318 με «Mussolini» και «3,530 για το «Μεταξύ 1964 και 1993». Γιατί όμως όσο απομακρυνόμαστε από τον φασισμό τόσο περισσότερα τα βιβλία για τον φασισμό αυξάνονται; Μια πρώτη απάντηση μπορεί να είναι ότι στην πραγματικότητα πολλοί από αυτούς τους τόμους δεν ασχολούνται με τον ιστορικό φασισμό, τον Ντούτσε ή τους ιεράρχες του, τον πόλεμο στην Αιθιοπία ή την Κοινωνική Δημοκρατία. Πολλοί συγγραφείς επικεντρώνονται στον σύγχρονο φασισμό, τα χαρακτηριστικά του και πώς να προσπαθήσουν να τον αντιμετωπίσουν. Αρκετά βιβλία αυτού του είδους θα αναλυθούν στις επόμενες σελίδες, αλλά πρέπει να ειπωθεί αμέσως ότι η μετατόπιση της προσοχής από τον φασισμό του παρελθόντος στον (πάντα υποτιθέμενο) σημερινό, σηματοδότησε το πέρασμα από τον αρχικό αντιφασισμό σε ένα είδος φασιστοφοβίας, που είναι ο εκφυλισμός του αντιφασισμού. Αυτή τη διάκριση, όμως, σε ό,τι αφορά τον ναζισμό, έκανε πριν από χρόνια και ο ιστορικός Φράνκο Καρντίνι, σύμφωνα με τον οποίο η ναζιστοφοβία ήταν «μια μορφή διαδεδομένης ψύχωσης που δεν έχει καμία σχέση με σοβαρό και συνεκτικό αντιναζισμό». «Ορισμένες υστερικές και παράλογες μορφές δαιμονοποίησης αυτού που ήταν ένα περίπλοκο και διατυπωμένο ιστορικό φαινόμενο», εξήγησε ο Cardini, «αποκαλύπτουν μια συλλογική βάση που ίσως θα έπρεπε να διερευνηθεί με ψυχανάλυση και όχι με στοιχεία πολιτικής και κοινωνιολογίας». Ας πάρουμε μερικά παραδείγματα από την εποχή μας.
Εισαγωγή στη «Φασιστοφοβία» του Alberto Busacca
