«Το 2006 ανακαλύπτω ότι η φωτογραφία δεν με καλύπτει, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιήσω όση εμπειρία είχα για να επιστρέψω στο σχέδιο». Ήταν πριν από λίγες εβδομάδες, τέλος Ιουλίου, με το θερμόμετρο να δείχνει 40 βαθμούς Κελσίου και το μυαλό να ονειρεύεται παραλίες, χαλάρωση και δροσερά κοκτέιλ. Εκείνη τη μέρα αποφασίσαμε να βρεθούμε με τον Θωμά Τουρναβίτη, έναν νέο και ταλαντούχο ζωγράφο, που τα τελευταία χρόνια βλέπει το έργο του να ταξιδεύει σε διάφορες γωνίες του πλανήτη, το όνομά του να ακούγεται όλο και περισσότερο, ενώ η τελευταία του δουλειά με τίτλο Saints in Carousel μέσα στους επόμενους μήνες θα κάνει τη δικιά της πορεία σε διάφορες πόλεις του κόσμου. Ωστόσο η παραπάνω περιγραφή είναι περισσότερο για να συνοδεύει τα δελτία τύπου των έργων και των εκθέσεών του. Όχι ότι ο Θωμάς δεν είναι ταλαντούχος και ανερχόμενος ζωγράφος. Ωστόσο άλλο ήταν αυτό που μου έκανε εντύπωση από το πρώτο λεπτό που κάτσαμε στο Chelsea στο Παγκράτι και πιάσαμε την κουβέντα: η άνεση, η χαλαρότητα και η διάθεσή του να μιλήσει για όλα, όπως ακριβώς τα σκέφτεται, χωρίς να «παίζει» με τις λέξεις και να ψάχνει να βρει τις σωστές. Ναι, η αλήθεια είναι ότι περισσότερο έμοιαζε σαν μια συζήτηση φίλων που είχαν χρόνια να τα πουν, παρά με συνέντευξη. Κάπως έτσι η συζήτηση πήγε προς τα αθλητικά -τα οπαδικά κατά κύριο λόγο-, γύρισε στο Πήλιο (όπου βρίσκεται αυτή την περίοδο) και τις καλοκαιρινές διακοπές που δεν θα έρθουν, ενώ όταν έφτασαν οι καφέδες η κουβέντα ξέφυγε στις «παλιές αγάπες» και τους εθισμούς. Προσγειωμένος, αληθινός, δεν δίσταζε να μιλήσει για τον εαυτό του, τα λάθη του και τις μάχες του – κάτι που δεν συναντάς εύκολα σε ανθρώπους που γνωρίζεις μόλις μερικά λεπτά. «Δεν μου αρέσει το επίπεδο στην Ελλάδα σήμερα. Πιστεύω ότι πάσχουμε από έναν μεγάλο ιό τσόκαρου! Έχουμε γεμίσει κατίνες και κατίνους». Και ανάμεσα στις σκόρπιες συζητήσεις μας, οι δρόμοι οδήγησαν και στην επαγγελματική του πορεία. Μια πορεία που όχι απλά δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά πέρασε από πολλά κύματα μέχρι ο Θωμάς να φτάσει στο σημείο που ήθελε. Άλλωστε, όπως λέει «δεν είμαι από αυτούς που θα σου πουν ότι το είχα μέσα μου από παιδί. Για παράδειγμα, θυμάμαι στο σχολείο, όταν μας έβαζαν στο μάθημα των καλλιτεχνικών κάποια εργασία, την έκανε η μητέρα μου. Εγώ βαριόμουνα, ήμουν περισσότερο του αθλητισμού» θυμάται γελώντας. ADVERTISEMENT Τελικά στα 14 του θέλησε να ασχοληθεί πιο σοβαρά με το σχέδιο, στα 17 του πήρε την απόφαση να πάει στο εργαστήρι του γλύπτη Νίκου Στέφου, ενώ -αφού έδωσε δύο φορές στη Σχολή Καλών Τεχνών και απέτυχε- πήρε τα πράγματά του και πήγε στο Λονδίνο. «Εκεί ασχολήθηκα με τη φωτογραφία και τη σκηνοθεσία, ενώ μεταπτυχιακά έκανα στο Βερολίνο πάνω στη σημειολογία του αστικού τοπίου» λέει και συμπληρώνει: «Και ξαφνικά το 2007 ανακαλύπτω ότι η φωτογραφία δεν με καλύπτει, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιήσω όση εμπειρία είχα για να επιστρέψω στο σχέδιο. Βέβαια ακόμα χρησιμοποιώ τη φωτογραφία και τη σκηνοθεσία, αλλά αποκλειστικά για μένα». Έργα από την τελευταία του σειρά, που έχει τον τίτλο «Saints in Carousel». Δέκα χρόνια ετοιμάζεται να κλείσει σε λίγους μήνες έχοντας τον «τίτλο» του ζωγράφου και λογικό ήταν να τον ρωτήσω πώς αντιμετωπίζει την κρίση που διανύουμε αυτά τα χρόνια. «Πάντα υπήρχαν κρίσεις, πάντα ίδιοι κύκλοι γίνονται, απλά μας αλλάζουν το περιτύλιγμα, μας το παρουσιάζουν ως κάτι καινούργιο και τρώμε την φάπα. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη για το θέμα της σημερινής κρίσης» τονίζει. Άρα δύσκολα τα πράγματα; «Δεν είναι δύσκολο ή εύκολα. Το θέμα είναι κατά πόσο εμείς ως δημιουργοί θέλουμε να διατηρήσουμε την ηθική μας συμμετρία. Άρα δεν υπάρχει δυσκολία ή ευκολία, η αλήθεια μένει να βρεθεί για τον καθένα και το τι θέλει για τον εαυτό του». Πόσο όμως οι καταστάσεις έχουν επηρεάσει το δημιουργικό κομμάτι και την έμπνευσή του; «Τα πάντα αποτελούν έμπνευση. Είμαι ανθρωποκεντρικός κατά κύριο λόγο, αλλά προσπαθώ να κλείνω μάτια, αυτιά και να μην κολλάω σε πράγματα. Μάλιστα τώρα τελευταία νιώθω ότι απογαλακτίζομαι από τις επιρροές μου και αρχίζω να χαράζω τη δική μου πορεία». Άραγε τη «φυγή» στο εξωτερικό δεν την σκέφτηκε ποτέ; «Στο εξωτερικό πάω με τη δουλειά μου. Αλλά δεν σκέφτομαι να πάω να ζήσω έξω, καθώς δεν θέλω να αλλάξω το βιωτικό μου επίπεδο. Και για μένα το βιωτικό επίπεδο είναι η φύση, το κλίμα, η γη, η θάλασσα» τονίζει. Βέβαια δεν σημαίνει ότι του αρέσουν τα πάντα στη χώρα μας και δεν διστάζει να μου πει τη γνώμη του. «Δεν μου αρέσει το επίπεδο στην Ελλάδα σήμερα. Πιστεύω ότι πάσχουμε από έναν μεγάλο ιό τσόκαρου! Έχουμε γεμίσει κατίνες και κατίνους. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας σήμερα» μου λέει με σιγουριά. «Πλέον νιώθω ελεύθερος και λίγο καλύτερα που δεν είμαι υποχείριο του κάθε πάθους μου». (Φωτογραφία: George Vasiliadis) Και αυτή η σιγουριά εμφανίζεται σε κάθε του απάντηση. Παρά τα 36 του χρόνια, ο Θωμάς Τουρναβίτης μοιάζει να έχει κατασταλάξει στις απόψεις του και να τα έχει βρει με τον εαυτό του. Αν και τελικά, αυτό το τελευταίο δεν ισχύει και τόσο, όπως μου εξηγεί. «Τώρα τελευταία έχω μάθει να αγαπάω λίγο τον εαυτό μου» λέει και -ενώ μου δείχνει το νέο τεύχος που ρώσικου περιοδικού Наша Греция που η δουλειά του κοσμεί το εξώφυλλο- συμπληρώνει: «Πλέον νιώθω ελεύθερος και λίγο καλύτερα που δεν είμαι υποχείριο του κάθε πάθους μου». Η ώρα είχε περάσει, εγώ έπρεπε να επιστρέψω στο γραφείο, εκείνος είχε ένα full πρόγραμμα με ραντεβού, αλλά θα έσκαγα αν δεν του έκανα αυτή την ερώτηση: τελικά η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο; «Όχι, η Αθήνα δεν είναι το νέο Βερολίνο. Και δεν χρειάζεται να είναι. Η Αθήνα δεν χρειάζεται να μοιάζει με κάποια άλλη πόλη. Πρέπει να φτιάξουμε μια δικιά μας Αθήνα, να αναδείξουμε τα λάθη της τόσο πολύ με τα καλά της». [Για να μάθετε περισσότερα για τη δουλειά του Θωμά Τουρναβίτη επισκεφθείτε την επίσημη σελίδα του]
Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/thomas-tournavitis/ ]
